ประวัติกำแพงม่าน

ตามคำนิยามผนังม่าน ถือเป็นการประกอบโครงแบบอิสระในอาคารสูง โดยมีส่วนประกอบแบบพอเพียงและไม่ค้ำยันโครงสร้างอาคาร ระบบผนังม่านคือสิ่งปกคลุมด้านนอกของอาคารที่ผนังด้านนอกไม่มีโครงสร้าง แต่เพียงกันสภาพอากาศและผู้พักอาศัยเท่านั้น

ในประวัติศาสตร์ รูปแบบผนังม่านหมายถึงอาคารในช่วงกลางศตวรรษที่ 20 ที่ใช้ระบบโครงผนังภายนอกสำเร็จรูปที่แขวนไว้กับกรอบ การใช้เทคโนโลยีดังกล่าวเกิดขึ้นที่อาคาร Hallidie Building ในปี 1918 ในซานฟรานซิสโก ซึ่งถือเป็นอาคารแรกที่ใช้ผนังม่านกระจกไร้กรอบ ในการก่อสร้าง อย่างไรก็ตาม จนกระทั่งหลังสงครามโลกครั้งที่สอง ความก้าวหน้าในเทคโนโลยีอาคารทำให้ระบบเหล่านี้แพร่หลายไป นอกจากนี้ ตัวอย่างหลักประการแรกของสไตล์นี้คืออาคาร Equitable Savings & Loan ในพอร์ตแลนด์ รัฐโอเรกอน ดำเนินการโดยสถาปนิก Pietro Belluschi ในปี 1948 ในฐานะอาคารปรับอากาศแบบปิดแห่งแรกของโลก โครงสร้าง 12 ชั้นอันทันสมัยนี้กำหนดรูปแบบอย่างรวดเร็วสำหรับ ตึกระฟ้าหลังสงครามโลกครั้งที่สองและอาคารสำนักงานขนาดเล็กจำนวนมาก และระบบผนังม่านประกอบด้วยตะแกรงอลูมิเนียมอัดแนวตั้งและรางแนวนอนซ้ำๆ

โดยทั่วไประบบผนังม่านได้รับการออกแบบโดยใช้ส่วนประกอบอะลูมิเนียมอัดขึ้นรูป แม้ว่าผนังม่านแบบแรกจะทำจากเหล็กก็ตาม โดยทั่วไปกรอบอลูมิเนียมจะเต็มไปด้วยกระจก ซึ่งทำให้อาคารมีสถาปัตยกรรมที่น่าพึงพอใจ รวมถึงประโยชน์ต่างๆ เช่น แสงสว่างในเวลากลางวัน วัสดุอุดทั่วไปอื่นๆ ได้แก่ แผ่นไม้อัดหิน แผงโลหะ บานเกล็ด และหน้าต่างหรือช่องระบายอากาศที่ใช้งานได้ โดยเฉพาะเมื่อใช้กระจกการก่อสร้างผนังม่าน ข้อดีอย่างหนึ่งคือแสงธรรมชาติสามารถส่องเข้ามาภายในอาคารได้ลึกกว่า นอกจากนี้ พื้นที่การมองเห็นของส่วนหน้าอาคารยังช่วยให้สามารถส่องผ่านแสงได้ และพื้นที่สแปนเดรลระหว่างหน้าต่างได้รับการออกแบบมาเพื่อปกปิดโครงสร้างคานพื้นอาคารและองค์ประกอบทางกลที่เกี่ยวข้อง ในขณะที่พื้นที่สแปนเดรลเป็นพื้นที่ทึบแสง ชุมชนสถาปัตยกรรมมักพบวิธีที่น่าสนใจในการจัดการกับสุนทรียศาสตร์โดยการทำให้พื้นที่สแปนเดรลเด่นชัด (เช่น องค์ประกอบของส่วนหน้าอาคาร การเปลี่ยนสีของกระจก การเปลี่ยนประเภทของวัสดุ เช่น หินแกรนิต) หรือผสมอย่างละเอียดเป็นส่วนหน้าอาคารที่เป็นกระจกทั้งหมด เมื่อมองจากภายนอก

• * แคปช่า:กรุณาเลือกธง